محراب

       (محراب)

تهی بود   و   نسیمی

سیاهی بود  و  ستاره ای

هستی بود  و  زمزمه ای

لب بود  و  نیایشی

(من) بود  و  (تو) یی

نماز  و  محرابی.

*شعر از : سهراب عزیز.*