والعصر...

خداوند! در گذر است انچه آنچه قدر و ارزشش را قسم یاد کرده ای...و در خسرانم که قدر و ارزش گذرش را ندانسته ام!

گذار در خویشم بی خویشم گذر کرد...و انگار هیچ هم عصرِ عصرِ خویش نبوده ام!اما خداوند چیزی هست که در واژه نامه ام "عشق" خوانده میشودانگار تنها با این واژه در گذر زمانم جاودانه می مانم. گاهی که تو را می خوانم عشق می شوم .الهی می شوم .ایمان می شوم و نیکوکارهم...با تو خسران و زیان از زمان و زمانه ام و عصر گذرم دور است...

من و زمان با هم سازگاریم و بر هم صبوریم...

کاستی کرده ام بر زمان انسانیتم می دانم...و مشق صبوری ام این بار نگارش راستی ست...تو نیز خداوند بر حق من ...چون همیشه صبور باش...صبور باش...ای نزدیک تر از...